Geachte mevrouw Kitir
Ik ga ervan uit dat er inzake ethische onderwerpen bij SP.A geen partijdiscipline heerst en u dus zelf een gewetensbeslissing zult moeten nemen in verband met het wetsvoorstel rond zwangerschapsafbreking.
Als verkozene vertegenwoordigt u het volk en lijkt het me normaal dat u voor iedereen toegankelijk moet zijn en zeker in deze belangrijke kwestie iemand wil horen die enige expertise heeft opgebouwd.
Sta me dan toch toe een aantal gezichtspunten te verduidelijken:
• Ik breng alle respect op voor uw sociaal engagement, waarbij in principe niemand wordt uitgesloten. Maar ik begrijp dus niet dat het prille begin van de mens, een stadium dat u en ik doorlopen hebben, louter nog wordt onderworpen aan een zogenaamd vrije keuze van de moeder. De vraag om bescherming van dit meest intieme milieu, waar de mens tot ontwikkeling moet komen, wordt blijkbaar niet meer gesteld.
• Het kan u toch niet ontgaan, dat het huidige debat op louter ideologische grond wordt gevoerd en niets te maken heeft met zorg of gezondheid en algemeen belang. In mijn ogen is het verbijsterend dat de ideologie van één enkel centrum, met name de UGent (Marleen Temmerman) dominant is.
Alle technici die in het Kamerdebat werden gehoord – op enkele uitzonderingen na – waren verbonden met die ideologie of directe medewerkers van abortuscentra. Ook de zogenaamd wetenschappelijke literatuur komt exclusief uit die hoek. De noodzakelijke door de wet vereiste counseling beantwoordt niet aan het objectief onderzoek en het formuleren van alternatieven die beantwoorden aan de nood van de vrouw. Abortus wordt als enige uitweg aangeboden.
Men kan er niet omheen dat uit de thesis van Joke Vandamme (UGent) blijkt dat de abortus- centra in wezen een verkoopspraatje hebben omgebogen tot ‘wetenschappelijke’ literatuur. Dit wordt ingegeven door de enige bekommernis, zogezegd zo min mogelijk spijtoptanten te krijgen. In feite gaat het om het dichtschroeien van de kreet van het geweten. Het is voor mij niet te begrijpen dat een dergelijke ideologie blindelings wordt gevolgd.
• Misschien moet hier toch verduidelijkt worden waarom 95% van wie zich in een abortus-centrum melden ook effectief abortus ondergaan. De indieners van de wet Lallemand-Michielsen waren er nochtans van overtuigd dat de non-judgement counseling, die een antwoord zou geven op de noodsituatie van de vrouw, in 90% van de gevallen een abortus zou voorkomen. Deze intentie van de wetgever werd via het RIZIV in de praktijk ruim gefinancierd (Deze vergoeding komt overeen met 2 uur effectieve counseling van een kinder- en jeugdpsychiater!). Uit de praktijk van de manier waarop centra sedert 1990 omgaan met de wetgeving, blijkt dus duidelijk dat men geenszins een antwoord geeft op de noodsituatie, tenzij abortus als enig antwoord. Dit is begrijpelijk omdat er nog een betere vergoeding voorzien is voor de uitvoering van de abortus, die meestal slechts een tiental minuten in beslag neemt (dixit de abortuscentra zelf). Zo is dus de intentie van Lallemand-Michielsen omgebogen naar een gestroomlijnde handelspraktijk.
• Omdat er een daling is van het aantal abortussen (vermoedelijk omwille van de dalende populatie in de vruchtbare leeftijd, maar dat doet hier niet terzake), komt het wetsvoorstel op het goede moment om de lucratieve activiteiten van de abortuscentra weer aan te zwengelen. Anders kan ik dit niet interpreteren, zeker niet als bezorgdheid voor het welzijn van al die vrouwen, die in het merendeel van de gevallen om economische en/of relationele redenen in een ‘noodsituatie’ terecht zijn gekomen. Die vrouwen verdienen m.i. meer respect en échte hulp, die hen werkelijk verder helpt in het leven en waar ze (veel) later geen spijt van krijgen, en niet de druk van een wet die hen (en hun kind) helemaal vogelvrij verklaart.
• Dit wetsvoorstel legt bovendien een ondraaglijke druk op de geneeskunde, artsen en zorgverleners die verplicht worden om tegen de eed van Hipokrates en tegen hun persoonlijk advies in – nl. dat dit geen therapie is en helemaal niet aangewezen als oplossing voor de noodsituatie – door te verwijzen, laat staan zelf een abortus uit te voeren. De vrijheid van diagnose en therapie wordt hier volledig met de voeten getreden, zelfs omgebogen tot een verplichting om daden te stellen die in tegenspraak zijn met alle ethische beginselen van het beroep van arts of zorgverlener.
• U begrijpt toch, mevrouw, dat een tweede-trimesterabortus uitvoeren betekent dat je het kind stuk voor stuk uit de baarmoeder moet rukken en dan de onderdelen netjes naast mekaar leggen om te weten of de abortus wel volledig werd uitgevoerd. Dit is uiterst traumatisch, niet alleen voor de moeder, maar ook voor wie de abortus moet uitvoeren of bijstaan.
• De patiëntenrechtenwet veronderstelt een informed consent (geïnformeerde toestemming). Dit vereist een volledige informatie, zeker wanneer er geen enkel dringend karakter is van de ingreep. Alle alternatieven moeten grondig worden besproken en er moet voldoende wachttijd zijn tussen de non-judgement counseling en de uiteindelijke beslissing van de patiënt. De volledige vrijheid moet getoetst worden. Het is de verplichting van de arts om na te gaan of er geen druk wordt uitgeoefend en of er een volgehouden beslissing is die van de moeder uitgaat. Hierbij is kennis nemen van de echografie en het beeld zien van haar kind een essentieel onderdeel van de non-judgement counseling. Dit is immers de belangrijkste informatie: de vrouw moet bewust kunnen beslissen of ze haar ongeboren kind wil laten verwijderen of niet. Lallemand en Michielsen hadden heel duidelijk onderstreept dat de vrouw voor die keuze moet gesteld worden, in tegenstelling tot wat nu gebeurt, en dat dit niet uit de weg mag gegaan worden. Het kan dus niet dat artsen verplicht worden om abortus als een medische act te beschouwen.
Ik vind het bijzonder jammer dat we hierover geen persoonlijk gesprek hebben kunnen voeren, maar hoop dat u uw maatschappelijk geweten volgt en geen wet goedkeurt die enkel bedoeld is om een ideologie en vooral ook een lucratieve industrie met overheidsgeld verder te financieren.
Met bezorgde groet
“Uit mijn onderzoek blijkt dat de abortuscentra zich regelmatig niet aan de wettelijke bepalingen houden. Maar er is weinig controle en weinig sanctie. En nu vragen ze nog een uitbreiding van hun bevoegdheden. We riskeren dat hier misbruiken optreden zoals bij de schandalen in de ons omringende landen.”
“Ik voel me nogal ongemakkelijk bij de haast van de leden van de Commissie voor Justitie die, bij gebrek aan een regering en vooral buiten een echt en breed maatschappelijk debat, een belangrijke wijziging van de abortuswet willen doorvoeren”
“De meeste zorgverleners met wie ik in contact kwam voelen zich machteloos. Ze ervaren het wetsvoorstel als iets dat hen persoonlijk raakt en waarvan het debat ver van het werkterrein wordt gevoerd. Toen ze eenmaal op de hoogte waren van de open brief, sloten ze zich onmiddellijk aan”
“Ik word vaak geconfronteerd met het lijden dat deze moeilijke ingreep bij mijn patiënten met zich meebrengt. Ik denk dat het verlengen van het aantal weken en/of het verkorten van de tijd die nodig is om de verschillende alternatieven uit te leggen en te overdenken, het ervaren van een (on)vrijwillige zwangerschapsafbreking als iets pijnlijks nog zal verergeren”.
“Wanneer een vrouw op 12 weken niet heeft besloten om een abortus te laten uitvoeren, dan is het niet zelden omdat ze in een situatie van grote twijfel verkeert. Het heeft vaak te maken met druk van de familie of economische druk.”
“Na 6 dagen bedenktijd heeft een reeks patiënten die een abortus wenste, hun kind uiteindelijk behouden, en een andere reeks heeft de moed gehad om hun kind ter adoptie te geven, in plaats van het te laten aborteren! Er werd mij daarna geen melding gemaakt van klachten of problemen vanwege de moeders”
“Ik ben voor abortus, maar 18 weken lijkt me echt te laat. De baby beweegt al, hij is bijna levensvatbaar. Ik vrees dat het aantal artsen dat bereid is abortus te plegen door deze wetswijziging drastisch zal verminderen en dat het voor vrouwen nog moeilijker zal worden een abortus op een correcte manier te ondergaan.”
“Een zwangerschapafbreking tot 18 weken toelaten is een gebrek aan eerbied voor de zorgverleners die ertoe verplicht zullen zijn om in de ene kamer een echtpaar te ontvangen dat door een miskraam geheel van streek is en in de andere kamer een echtpaar dat voor een abortus komt. Hoe kan men zichzelf wijsmaken dat het voor dezelfde zorgverlener mogelijk zou zijn om beide echtparen op een fatsoenlijke manier te begeleiden?”
« Elke abortus is een enorm trauma voor vrouwen, en nog meer als je al 18 weken zwanger bent. Door abortus zo laat toe te laten, zullen patiënten bovendien het geslacht van de baby kunnen kennen en zullen ze kunnen beslissen om de zwangerschap al dan niet voort te zetten. Het is pure onzin.”